Mijn dochter speelt klarinet.
En afgelopen zaterdag was haar eerste optreden.
In het centrum van Arnhem, op de open dag van de muziekschool.
Hartstikke leuk, familie en vrienden erbij.
Allemaal trots en de sfeer superrelaxed.
Overprikkeling
Maar van tevoren begint het al.
Wat moet er allemaal mee?
Hoe laat vertrekken we?
Met de auto of met de fiets?
Wat doet het weer?
Hoe zorg ik het beste voor mezelf?
Rustig blijven, ruim blijven, ademhalen.
Dochter deelt mee dat haar beste vriendje met ons meegaat.
Mijn hoofd begint te draaien.
Een derde kind onder mijn hoede.
De processor in mijn brein hapert even.
Haar broer speelt liever Minecraft maar moet ook mee van mij.
Mijn wil gebruiken om iets te pushen kost me energie.
Drie kids om op te letten bij het fietsen.
Code oranje
Terwijl mijn brein begint te haperen stuiteren drie kinderen door het huis.
Ze hebben er zin in.
Ik kan het ze niet kwalijk nemen en vraag of ze de deur van de kamer dichtdoen.
En nog een keer, en nog een keer.
Nadenken kost steeds meer moeite en we moeten bijna gaan.
De tijd dringt.
Irritatie komt op en hoofdpijn ook.
En het optreden moet nog komen.
De band vult de lucht met heerlijke klanken.
De vreugde is bijna te groot om binnen te houden.
Mijn dochter staat daar te spelen.
Ik geniet en ben trots.
Code rood
Zonder gêne loop ik naar voren om foto’s te maken.
Op blote voeten. Ontspannen.
Tenminste, zo lijkt het.
Ik ben mezelf, maar raak uit contact.
Na afloop nog een terrasje met mijn ouders.
Code rood als resultaat.
Drie dagen herstel.
Rood, donkerrood, oranje.
Vroeger kende ik niet anders.
Altijd wel gespannen, overprikkeld of moe.
Of alle drie tegelijk.
Met een ijzersterke wil zette ik ‘gewoon’ door.
Wat anderen konden, kon ik ook.
Mijn normaal was om me verrot te voelen.
Net zoals afgelopen dagen.
Is dit normaal voor jou?
Pas wanneer je weet hoe het is om je goed te voelen kun je daarvoor kiezen.
Als je gewend bent om jezelf voorbij te gaan weet je niet beter.
Je sleept jezelf door het leven.
Op het dashboard het waarschuwingslampje aan.
En jij geeft nog even gas.
We moeten dóór.
Wat is het waard?
Wat kost het je?
In hoeverre krijg je je leven mee?
In hoeverre lééf je eigenlijk?
Al die finesses, geuren, kleuren, gevoelens.
Het gaat allemaal aan je voorbij.
Teveel mensen met autisme leven in oranjerood.
ZIJN er niet echt.
Geen vervulling, geen zin, geen energie.
Je goed voelen is normaal
Wat als we gewoon eens bij onszelf beginnen?
Beginnen met zorgen dat we ons goed voelen?
Hoe voelt dat voor jou?
Weet je dat eigenlijk?
Ken je het?
Op welk(e) moment(en) heb jij je echt goed gevoeld?
Hoe kun je daar zelf voor zorgen?
Wat kun je vandaag nog doen?
De rest van de wereld zorgt ook voor zichzelf.
Het is tijd om dat ook te gaan doen.
Jezelf op de eerste plaats te zetten.
De rest komt daarna wel.
Anderen zien je het liefst gelukkig
Niemand heeft er uiteindelijk iets aan als jij je rot voelt.
Geloof me, anderen zie jou het liefst gelukkig.
Als jij straalt, worden zij ook blij.
Geloof je niet dat het in je zit?
Zie je jezelf wel eens iets doen of zeggen terwijl je van buiten blokkeert?
Dat is wat ik bedoel.
Diegene die in je zit komt tot leven als je naar jezelf gaat luisteren.
Jezelf gaat geven wat je nodig hebt.
Voor mij is ‘code groen’ nu gelukkig normaal.
Ik weet: het komt wel weer goed.
Ook al duurt het soms 3 dagen net als nu.
Ik heb zin in het leven, geniet en onderneem.
Op mijn tempo, op de manier die bij me past.
Wat kan mij het schelen dat ik niet ‘normaal’ ben.
Dat maakt me juist interessant en aantrekkelijk.
Ik kan niet eens meer anders.
Totale vrijheid
Ook daar in de stad ben ik mezelf.
Overprikkeld of niet.
Een heerlijk gevoel dat ik jou ook gun.
Totale vrijheid.
In jezelf en in je leven.
Deze zomer kom ik met een vernieuwde training.
Tot die tijd is de Wake Up Call nog 33 euro.
Je ontdekt hoe makkelijk het is om jezelf te zijn.
Hoe fijn het is om ruimte in je hoofd te hebben.
En hoe gaaf het is om vanuit bewustzijn te leven.
Dat is namelijk onze gave.
Recente reacties