Selecteer een pagina

Zo’n 10 jaar geleden begon ik op het ‘spirituele pad’. Tot die tijd bleef het bij theorie, veel boeken lezen, kennis vergaren, en een vaag verlangen naar het ‘hogere’. Naar verlichting van het leven dat zo zwaar was voor me. Maar het kwartje viel pas echt toen ik realiseerde dat ik méér was dan mijn denken. Dat moment was mijn eerste zelfrealisatie zou je kunnen zeggen. Ik kreeg het eerste handvat om mijn ego, mijn ‘kleine ikje’ te transformeren en open te breken voor God (of Bron of Zelf).

De illusie van het ik

De daadwerkelijke Verlichting was een diepgaande ervaring die me deed beseffen dat dit alles in the end één grote illusie is. Inclusief de illusie dat we iemand zijn die los staat van God/Bron en de rest van de schepping. Wij zijn de schepper, ieder voor zich, en ieder samen. Er is geen verschil tussen jou en mij. Wij zijn allemaal één en De-Zelfde Bron, verdeeld in lichamen, alle vormen zelfs zijn hieruit geschapen.

Ik was alles, overal, en niets tegelijk. Mijn persoonlijke ‘ikje’ was totaal verdwenen, opgelost in dit besef. En alle vragen die ik ooit had gehad over het leven, over situaties, en over mezelf ook. Er waren gewoon geen vragen meer, alles was duidelijk. Ik wist zonder te weten. Ik, God ben het antwoord op alles. Er viel niets meer te vragen, te denken zelfs.

Na deze realisatie twee jaar geleden was er iets veranderd. Wat precies, daar kon ik de vinger niet op leggen. Maar het was iets wezenlijks, dat was duidelijk. Ongrijpbaar en toch alles doordringend, aanwezig.

Overgave

Nu begin ik te beseffen dat het overgave is. Het ego kan na zo’n realisatie niet meer ontkennen dat het een illusie is. Het is gezien, het is bewust, ervaren. De realisatie werkt door in het lichaam, in het energieveld, in het bewustzijn. Er begint een proces van oplossen, vereenvoudigen, zakken in Bewust Zijn. Gedachten en neigingen van de persoonlijkheid hebben minder grip. Ik zie mezelf dingen doen, voelen, denken, zeggen en het is allemaal steeds meer oké.

Het leven is een verhaal, een spel dat uitgespeeld wordt door mijn persoon. Het is een toneelstuk waarin ik rollen te spelen heb, dingen te doen heb, en de betekenis die ik er aan geef bepaalt welke impact het op me heeft. En doordat ik een sterke denkgeest heb kan ik er nogal wat van, en verlies ik mezelf af en toe nog in hele verhalen en bijbehorende emoties… 😁 En ook dat is goed.

Vroeg of laat kom ik weer terug in het besef en lach ik erom, de ene keer met een glimlach en de andere keer met een luide bulderlach. Wat een theater! Wat een drama! Wat een grap! En gaan we weer verder, vol overgave. Heerlijk om te ervaren. Ik hou van het leven. Het hele spel gaat uiteindelijk maar om één ding: om te ontdekken dat je God Zelf bent vermomd als mens.

Jij bent de creator

De wereld buiten jezelf is niets dan een spiegel van je innerlijk. Een energetisch hologram. We leven in een Matrix (de film zit er niet ver naast!). Jij zelf en niemand dan jij bent de creator van alles in jouw leven en het kan niet anders dan dat je het zelf gecreëerd heb. Er gebeurt niets zonder jouw instemming (bewust of onbewust). Dus op de momenten dat het even moeilijk is onderzoek ik waar de moeilijkheid in mijzelf zit. Er zit dan namelijk ergens pijn en dat is de opening naar heling.

Pijn is niets anders dan een stuk in mezelf dat nog niet erkend is als mijzelf. Soms kom ik tot een inzicht en valt er letterlijk ook iets op zijn plek, en soms is het alleen oude pijn en emotie die vrijkomt. Maar altijd weer is er bevrijding, heling, besef. Meer Kosmisch Weten, weten zonder woorden. Bewust Zijn. Vertrouwen in het leven, in mezelf, in God. En deze drie versmelten steeds meer met elkaar.

De rol van de persoonlijkheid wordt kleiner

Sinds een paar maanden ben ik aan het daten en dan merk ik dat ik me afvraag wat mijn dates van me vinden omdat ik zo anders ben. Soms schiet ik dan weer even in de rol van klein, onwaardig en afhankelijk zijn. En aan de andere kant hoor ik regelmatig van mensen hoe waardevol en mooi en krachtig ik ben. Maar zowel die onzekerheid als alle complimenten die ik krijg doen me steeds minder. Er groeit een rust en vertrouwen in mij waar dit alles in kan zijn, zonder dat er iets mee ‘moet’ of ze geuit moeten worden. Ik hou dan ook van stilte, alhoewel mijn persoonlijkheid daar nog aan moet wennen en graag doorpraat 😅

Het proces van zelfrealisatie is voor mij net zo belangrijk als persoonlijke ontwikkeling. Het geeft vreugde om als mens tot bloei te komen. En tegelijkertijd te ervaren dat het er allemaal niet toe doet omdat ieder zijn rol te spelen heeft en alle ervaringen nodig zijn. Zonder het donker zouden we het licht niet kennen. Pijn gedaan worden en een ander pijn doen, het gebeurt ieder van ons. Het hoort bij het leven, je ontkomt er niet aan.

Lange tijd heb ik nog gedacht dat ik aan mijn zelfbeeld moest werken om meer zelfvertrouwen te krijgen. En zo is mijn transformatie ook begonnen. Na mijn depressie heb ik positieve affirmaties gebruikt en negatieve gedachten omgedacht. Maar de kracht -en tegelijk de greep- van het denken neemt af naarmate bewustzijn groeit. Je krijgt in de gaten dat denken de wereld verdeelt in goed en slecht, zwart en wit. Het houdt je gevangen in dualiteit. Oordeel, controle en verhalen vernauwen het bewustzijn en de ervaring.

Eigenlijk weten we niets

Na de realisatie is er geen steun meer voor mijn denkgeest: ik weet dat ik niets werkelijk weet. Steeds meer geef ik me over, laat ik het aan God/Bron over om me te laten zien wat ik te doen heb. Ondanks dat ik dus nog behoorlijk wat onzekerheid ervaar bij het daten, neem ik het ook weer niet al te serieus (alhoewel dat aan de buitenkant misschien wel zo lijkt, dat is mijn rol tenslotte 😄). Ik heb er veel lol in om te ontdekken wat mijn dates beweegt, wat mij beweegt, en hoe de dynamiek is. Om te ervaren wat er door me heen gaat, hoe het voelt, hoe de energie is, en om verder te onderzoeken hoe ik zelf in elkaar zit.

Overgave

Je zou kunnen zeggen dat ik aan het inhalen ben wat ik vroeger gemist heb en dan heb je gelijk. Ik was te bang om verschillende vriendjes uit te proberen en ben met de eerste de beste gaan samenwonen. En ook al is dat dus het ‘verhaal’ dat mijn persoonlijkheid nodig heeft om uit te spelen, so be it. Ik geniet ervan en ik voel dat het goed voor me is en dat het bijdraagt aan mij als mens. En elke keer dat ik pijn tegenkom geef ik me (vroeg of laat) over aan mijn Zelf: ik geef de pijn over aan God/Bron. En elke keer weer is er een intense heling, nog meer zelfliefde, Goddelijke liefde, overgave en vertrouwen. Het innerlijk vuur om God in mezelf te ontdekken en om vol overgave en passie te leven wordt met elk stuk dat erin verbrand wordt, groter.

En oh, de liefde is heerlijk… maar ik ontdek ook hoe verliefdheid als een verslaving werkt (google maar eens op Jan Geurtz). En toch horen deze verhalen en verwachtingen en rollen er ook bij. Ik vind het prettig om ze bewust te zijn en ze te erkennen en te benoemen om zo weer “tot bewustzijn te komen”. Bewustzijn maakt vrij: zodra je weet dat je in een rol zit, kun je die ook loslaten. Ik zie hoe mijn persoonlijkheid naar bevestiging zoekt dat ik goed ben, dat ik waardevol ben, dat het OK is om te genieten, dat ik me over mag geven, dat ik mijn hart mag openen en mag vertrouwen dat ik veilig ben… En oh wee als er geen berichtje komt… of niet snel genoeg… maar liefde en verliefdheid zijn wel twee dingen. Liefde opent, verbindt en maakt bewust. Verliefdheid is juist een vernauwing: je kunt en wilt alleen nog aan de ander denken. En die vernauwing voelt eigenlijk helemaal niet prettig!

Liefde als Pad naar Verlichting

Waar we uiteindelijk allemaal naar op zoek zijn, is niet die persoonlijke liefde van verliefdheid en een ideale partner. Het is de ultieme Liefde van God, Bron, Zelf waar we naar verlangen. En die is alleen te ervaren door overgave. Door dat innerlijk vuur te volgen en te erkennen dat je met je ‘kleine ikje’ niet alles weet. Door je keer op keer over te geven en te vragen: “Wat wil dit ongemak/deze pijn me laten zien?” Als je er zo in staat draagt elke verliefdheid bij aan spiritueel ontwaken. Het Pad van de Menselijke Liefde naar Verlichting 🔥

De afgelopen tijd heb ik heel verschillende mensen ontmoet en voor mij is deze periode vooral een training in bewustzijn, overgave en vertrouwen in het Kosmische Weten. En ondanks dat mijn ‘kleine ikje’ kan stuiteren van de zenuwen geniet ik ervan. Want in dit Kosmische Weten is het menselijke Niet-Weten, de onzekerheid van mijn ‘kleine ikje’ dat van alles wil en denkt en hoopt, een zandkorreltje. 😉