Vroeger was ik een verstandig meisje
Braaf. Gehoorzaam. Leergierig. Om maar te voldoen.
Leren kon ik goed. Ik deed VWO. En falen mocht niet. Bestond niet in mijn woordenboek.
Ik zat helemaal vast. In mijn hoofd en ook mijn lijf was zo gespannen als wat.
Maar het ging goed.
Dacht ik.
Ik haalde mijn VWO.
Met veel spanning en angst en geen idee wat daarna.
Toch een HBO dan maar.
Een mooi diploma maar weer dat gapende gat daarna.
Een carrièreswitch naar administratief.
Weer studeren in de avonduren.
Weer een mooi diploma bij elkaar gesprokkeld.
En een mooi salaris.
Maar gelukkig? Ik wist niet wat dat was.
Ik wist wel wat er van me verwacht werd en daar probeerde ik uit alle macht aan te voldoen.
Mijn leven was voor elkaar. Alles onder controle.
Dacht ik.
Maar vroeger was ook saai
Er zat geen glans aan het leven.
Sterker nog, ik zag het leven helemaal niet zitten.
Zat vast in mijn gedachten.
Zag geen uitweg uit de problemen – en dat waren er veel.
Het leven was zwaar.
En mijn hoofd was vol.
Wat ik werkelijk dacht kreeg ik niet uitgesproken
Mijn mond werkte gewoon niet mee.
Op cruciale momenten slikte ik mijn woorden in.
Ik begreep er niets van. Het maakte me aan het piekeren.
En ik was boos op mezelf. Nooit op anderen.
Gereserveerd noemden mijn ouders me.
Verlegen. Bescheiden. Rustig. Zo kwam ik over.
Maar van binnen ging ik kapot van de spanning en onzekerheid.
En later van uitputting.
Ik had zoveel en zolang gegeven dat ik voelde dat mijn hart ermee zou stoppen als ik nog langer doorging. Deze burnout was serieus.
Ik was de 30 gepasseerd en begreep nog steeds niets van mezelf. Van anderen.
En van het leven.
Ik kreeg de diagnose autisme en nu kon ik in een hokje stoppen dat ik anders was.
Maar ik voelde me niet beter, integendeel.
Ik werd depressief.
En snappen deed ik het niet.
Mijn hoofd sloeg op hol.
Pas toen ik mezelf dood wilde maken werd ik wakker
Wakker uit samsara, het rad van illusie.
Door de schrik was er een opening.
Mijn gedachten hielden hun adem in.
Daardoor zag ik opeens de theatershow van de gedachten.
Daar was ik zo één mee geweest dat ik erin gevangen had gezeten.
Van jongs af aan was ik van alles gaan geloven over mezelf waardoor ik dacht te weten wie ik was.
Maar nu ervaarde ik een andere “ik”
Eéntje die veel meer als mezelf voelde.
Echter, warmer, dichterbij.
Ruim en rustig en aanwezig.
En voor het eerst niet meer bedekt door gedachten.
Er was een verschuiving van perceptie.
Een verruiming van bewustzijn die niet meer ongedaan kon worden.
Ik wist nu wie ik was.
Vanuit dit bewustzijn zag ik mijn gedachten.
Met mijn aandacht kon ik kiezen welke kracht gaf en welke ik niet meer wilde voeden.
Tot dan toe waren mijn gedachten als een jonge hond zonder baasje: ze gingen alle kanten op, ongecontroleerd.
Maar nu had deze jonge hond een baasje.
En hoeveel moeite het me ook kostte, ik zou hem opvoeden.
Want het mocht nooit meer gebeuren dat ik dood wilde.
Na 7 jaar “hondentraining” ging de hond liggen.
Het licht van bewustzijn brak door en loste alle illusie van “iemand zijn” op
In een paar uur beleefde ik een totaal opengaan van binnenuit en uiteindelijk een oplossen in de zee van Brahman, van Zijn, het Ene Bewustzijn ofwel God. De Goddelijke aard van alle bestaan openbaarde zich door mij als mens heen.
Alle illusies, vragen, mysteries verdwenen.
God, Liefde, Leven is alles wat er is.
Dat is wat we zijn.
Verdeeld in lichamen, in mensen.
Het vernauwde bewustzijn van de denkgeest geeft de illusie dat we alleen zijn en los van elkaar bestaan.
Hoe ver zit dat ernaast!
Sinds die tijd lossen dingen zich op als ik me laat leiden door bewustzijn.
Ik volg de beweging die in me opkomt, in het weten dat bewustzijn méér weet dan mijn brein.
Ik dien het Grote Geheel door niet met mijn “kleine ikje” in te vullen maar me over te geven in het besef dat we verbonden zijn.
Het leven, de liefde, en de passie in mij zijn nog nooit zo groot geweest.
Depressief zal ik nooit meer zijn
Saai is mijn leven evenmin.
Alles wat ik diep van binnen al wist is tot leven gekomen.
En het werkt.
Het “autistische muurtje” is afgebrokkeld.
Ik zie door mensen heen want ik weet wie ik ben – zowel met mijn verstand als met mijn hart.
Autisme is de snelweg naar spiritueel ontwaken.
We zitten gewoon op een andere frequentie waar dingen anders werken.
Mijn verstand ben ik niet verloren.
Ook al lijkt dat voor de buitenwereld zo.
Ik leef nu met hart en ziel – als nooit tevoren.
Met het verstand op de plek waar het hoort – in de mand, gehoorzaam aan de baas 🐶.
Kom dit bewustzijn ervaren en meld je HIER aan voor de gratis 5-daagse na de autismeweek.
Recente reacties