Baal je soms ook dat dingen je teveel zijn?
Dat je overprikkeld raakt net nu je lekker bezig bent.
Of dat je niet ook eens lekker een dagje uit kunt zonder met hoofdpijn thuis te komen.
Je baalt ervan
Jij baalt er misschien van, maar je lichaam helpt je door een grens aan te geven. En meestal nog op een zachte manier ook, want je valt niet opeens neer of krijgt geen black-out (hoop ik tenminste). Je lichaam geeft je de ruimte om te kiezen: wat is het me waard om nog even door te gaan?
En je lichaam heeft zoveel liefde voor je dat het spanning voor je vasthoudt terwijl jij nog even doorgaat. Bijvoorbeeld wanneer je volhoudt terwijl je eigenlijk moe bent. Of wanneer je netjes dat gesprek afrondt terwijl je je boosheid inhoudt. Of wanneer je overprikkeld raakt en nog even doorzet. Maar ook bij traumatische gebeurtenissen (en die hebben we als kind allemaal gekend) houdt het lichaam die spanning voor je vast.
Lastig
In de ideale situatie wordt die spanning zo snel mogelijk ontladen, waardoor je weer verder kunt. Net als een eend die na een confrontatie met een andere eend eens flink met zijn verenpak schudt. Die is het ook meteen kwijt. Maar wij mensen staan het onszelf niet toe om alles van ons af te schudden. Om te huilen, gapen, uit te rekken of wat dan ook voor bewegingen of geluiden te maken. Nee, dat is ongepast en gek. En onvolwassen.
En ondertussen zien we ons lichaam als lastig omdat het niet doet wat we zouden willen. Met ons “kleine ikje” willen we van alles, zonder rekening te houden met de rest van ons: ons lichaam, onze energie, ons gevoel, onze ziel… ons “kleine ikje” heeft dat overzicht niet. Het leeft in dualiteit, in afgescheidenheid. Althans, dat denkt het, en dat is wat het ervaart.
Je lichaam houdt van je
Maar je “kleine ikje” (of ego, denken) is net als je lichaam een deel van jou. Het is er om jou te dienen. En je lichaam heeft als doel (hoe kan het ook anders?) om gezond te blijven zodat het jou het beste kan dienen! En het is de liefde van je lichaam voor zichzelf en voor jou wanneer het een signaal geeft en jij “ergens last van hebt”. Je lichaam zegt je een stapje terug te doen zodat het zich kan herstellen.
Wanneer je “aankomt” in Eenheid (5D) ga je het ego als deel van het Grote Geheel ervaren, als ‘onderdaan’ van jouw bewustzijn. Je ego is er om je te helpen in de wereld van tijd, ruimte en woorden te bewegen. Vóór die tijd, zolang je nog in dualiteit (3D) leeft, probeert het ego krampachtig de controle te houden. Want het is bang om te sterven wanneer het opgaat in de Eenheid van jouw totale wezen. Want voor het ego is het “het één of het ander”. Dat is de illusie van afgescheidenheid, van dualiteit waarin het leeft.
Je “kleine ikje” vindt het lastig
Gelukkig gebeurt dat niet, en dat moet ik mezelf ook nog regelmatig voorhouden want ik ben daar ook nog niet. Maar ik heb er inmiddels genoeg van ‘geproefd’ om beter te weten en lukt het me steeds vaker om mijn “kleine ikje” te laten stoppen met schreeuwen dat het door wil gaan 😉
Je zult jezelf dankbaar zijn als je de liefde herkent in de ‘last’ die je lichaam je geeft. Het is niet de bedoeling van je lichaam om je dwars te zitten, het is de bedoeling om je zo goed mogelijk te dienen! Juist met jouw gevoeligheid heeft je lichaam extra zorg en aandacht van je nodig. Daarom hebben we er eerder ‘last’ van. Maar als je de liefde in de last kunt zien heb je in elk geval de sleutel naar Eenheid in handen.
Recente reacties